Tailors, heavy MTB trip & look-a-like Grand Canyon

13 maart; na een super lekker ontbijtje bij de Cargo Club in Hoi An (ietsje duurder, maar zoooo lekker :D!) tijd om mijn custom-made kleren te gaan passen bij de “A Dong Silk” tailor, waar ik de dag ervoor mijn maten had laten opmeten en de verschillende stoffen had uitgezocht. Het waren nog eerste ruwe versies, dus nadat ik ze aan had getrokken werd alles opnieuw afgespeld en ingenomen of werd er met krijt op de stof aantekeningen gemaakt. Ik was helemaal gelukkig met wat ik had uitgezocht, want ik had het toch nog erg moeilijk gevonden (soms zelfs tot het frustrerende toe) om van een rol stof die je dan uiteindelijk hebt uitgekozen, te bedenken of het überhaupt wel leuk staat om daarvan een hele jurk of colbertje te hebben.. Maar dit leek al erg geslaagd en ik was zelfs zo blij met mijn ene jurkje dat ik nog maar een extra jurkje heb laten maken. Achja, ik moest mezelf ook maar even in de watten leggen :P.

Door naar winkel “09” waar ze mijn leren jackie en nieuwe boots klaar hadden liggen. Ook die moesten beide wat ingenomen worden, maar wat stond ik ook hier te shinen toen ik ze aan had :D. Je kon echt zien dat deze mensen gevoel voor kwaliteit en het maken van kleren hadden, want alles was gewoon heel mooi gemaakt en afgewerkt. Ik heb namelijk nog veel verhalen gehoord van andere mensen die naar de goedkopere tailors gingen en waarvan de kleding, na ze eenmaal thuis een keer gewassen te hebben, letterlijk uit elkaar vielen of verkleurden.

’s Avonds een heerlijke Hoi An’se specialiteit gehad. “Cau Lao”; Homemade noodles met munt, verse croutons, chicken slices en een heerlijk ketjap achtig sausje. Na nog wat soevenier shopping gedaan te hebben, terug naar het hotel en met een voldaan gevoel in slaap gevallen.

De volgende dag, typisch Hollands, een fiets gehuurd. Wederom de dag begonnen in de tailor zaakjes om opnieuw te passen en evt. aanpassingen te doen en daarna 6 km richting het strand gefietst. WOUW wat was ook dit genieten! Een prachtig strand met palmbomen en wit zand en waar ik nog het meest lyrisch van werd: een prachtige zee met heerlijke branding :D!! Die middag dus ook heerlijk tot rust gekomen, terwijl ik een boekje las, Cafe Del Mar muziek luisterde of een duik in de wilde zee maakte! YES, wat was ik enorm gelukkig :D!

Op 15 maart waren na de laatste aanpassingen, alle kledingstukken klaar. Na betaald te hebben liep ik fier met 3 blousjes, 1 colbertje, 2 jurkjes, een leren jas en bijpassende laarzen de winkels uit! Maar eenmaal terug bij het hotel was dat niet zo grappig meer, want mennnn, “Hoe ging ik dit samen met de gekochte, grote souvenirs in hemelsnaam meeslepen de laatste weken?!”. Toen heb ik dus besloten om de grootste dingen met de post naar Nederland te versturen. Omdat ik toch wel graag wilde dat het binnen 3-4 weken in Limburg is, maakte dit grapje de cadeaus wel 2 à 3x zo duur. Achja, dat was dan maar zo, ik had ook niet echt een andere keuze haha!

Vervolgens de nachtbus genomen naar Nha Trang. De buschauffeur had idioot hard gereden, waardoor mijn heupen blauw waren van het heen en weer schuiven en schokken in de toch wel erg smalle ligstoelen. En daarnaast betekende dit ook nog eens dat we ipv 6AM al om 4AM in Nha Trang aankwamen. Uitgestorven, donkere straten en natuurlijk geen restaurant of hotel dat al open was. Wat jongens die ik in Halong Bay had leren kennen, aangesproken en gevraagd of ik met hen mee mocht lopen. Zag het namelijk niet zo zitten om alleen als meisje met een overvolle backpack, een eastpack en extra tas met al mijn nieuwe kleren (lees: totaal niet mobiel of in evenwicht) door de nog donkere straten te lopen. Uiteindelijk vonden we een hostel waar we op de bank mochten hangen maar waar we 8 uur zouden moeten wachten totdat we konden inchecken. Daar had ik totaal geen zin in en omdat de eigenaar een stuk chagarijn was, besloot ik om 6AM op eigen houtje verder te gaan. Zodoende in een hotel aan de kust beland waar ik meteen mocht inchecken en dus ook nog lekker wat uurtjes kon slapen.

Nha Trang is een grote kustplaats, met toren hoge hotels en het typische “Sjonny en Anita” volk.. Mensen die zich in de avond ter pletter zuipen en overdag fulltime liggen te bakken op het strand (zelfs ik voelde me wit op dit moment), niet echt mijn ding. Na een bezoekje gebracht te hebben aan een pagoda vanwaar je goed uitzicht had over de stad, nog langs een prachtige gallery gelopen. Allemaal zwart wit foto’s van dagelijkse dingen uit het Vietnamese leven. Ik was helemaal verliefd op een foto van 2 oma’s die in een deuk van het lachen lagen, maar toen ik hoorde dat het kleinste formaat al 120 USD kostte, besloot ik hier nog even een paar jaartjes op te wachten ;)..
Het weer was hier nog warmer en zonniger dan in Hoi An, dus totaal uitgeput van mijn stadswandeling besloot ik om lekker onder de palmbomen op het strand te gaan liggen.

Dalat was mijn volgende stad, waar ik op 17 maart met de bus naar toe ben gegaan. Omdat het op +- 1500m hoogte ligt, was de temperatuur hier een stuk koeler maar alsnog scheen heerlijk de zon! Dus het ultieme weer om buitensporten te doen :D! Ingecheckt bij een heel fijn hotel Phuong Thanh (Tip voor Eef en Reinier!) en de middag een planning gemaakt voor wat ik de komende dagen zoal wilde gaan doen. Bij Groovy Gecko Adventure Sports (lag naast mijn hotel, dus ideaal) een ticket gekocht voor een mountainbike tocht en dat was wederom een hoogte punt van mijn doorreis.

Op 18 maart, om 09.00 stond ik klaar in een sportief outfitje (op dit moment miste ik toch wel mijn fijne sport kleding :P) bij Groovy Gecko en maakte ik kennis met Thiem, mijn personal tourguide! Er was namelijk niemand anders die vandaag ging mountainbiken dus we waren met zijn tweetjes. De eerste meters waren de stad uit en meteen al bergopwaarts. Maar omdat we goede bikes hadden, was dit prima te doen en was het tevens een goede warming up ;). Terwijl we lekker aan het kletsen waren over relaties (hij was 24 en zou binnen nu en een jaar toch wel moeten en willen trouwen), gingen we “off road” :D! Langs de greenhouses, vol met flowers en vegetables, en prachtig uitzicht over Dalat. Al snel zaten we in het pine forest waar ik wederom enormmmm gelukkig werd van de naaldbomen met de heerlijke dennengeur! De volgende 2 uur hadden we vooral steile stukken berg opwaarts waarbij we af en toe een stop maakten om water te drinken of foto’s te maken.
Goh wat was dit genieten; heerlijk sporten buiten in de frisse lucht, prachtige natuur en alleen Thiem en ik. Geen vervelende slome, dikke mensen op wie je dan weer uren moet wachten boven op de berg, maar lekker doorbikkelen.
Tijdens de lunch, boven op een berg, vertelde Thiem mij van alles over de geschiedenis tussen noord en zuid Vietnam. Hij wist er erg veel van, helemaal omdat zijn moeder oorspronkelijk van het noorden was en zijn vader geboren en getogen was in het zuiden. Zijn moeder was naar zuid gegaan omdat haar Katholieke religie in het zuiden wel geaccepteerd werd en daar heeft zij dus zijn vader ontmoet. Ook vertelde hij dat er eigenlijk nog steeds het gevoel heerst dat Vietnam bestaat uit 2 landen en dat ze zich nog steeds duidelijk van elkaar willen distantiëren (in het zuiden willen ze eigenlijk hun eigen vlag gebruiken, niet de rode met gele ster). Zoals zijn familie, zijn er eigenlijk geen zuid Vietnamezen die bijvoorbeeld op vakantie gaan naar het noorden en dus hebben zij ook nog nooit het prachtige Halong Bay of Sapa gezien, waar ik zo enthousiast over was.

De laatste 10 minuten van de lunch genoten van het uitzicht en de bijna pijnlijke stilte aan je oren en daarna was het tijd voor een flinke, wilde afdaling. Wat was het toch een top dag en wat waren we samen een goed team: we hebben namelijk uiteindelijk een nog grotere tocht gemaakt dan dat de planning was (33 km in totaal) en van de laatste 100m. maakten we een sprint. Die ik gewonnen heb, joehoee!! Ja oke… daarbij moet ik wel zeggen dat hij even problemen had met schakelen en als dat niet gebeurd was, hij waarschijnlijk gewonnen had haha ;)!

Op advies van de Lonely Planet had ik voor de volgende dag een tour geboekt bij een van de Easy Riders van het Peace Cafe. Mijn kontje en benen waren toch erg spierpijnerig, dus vandaag kon ik een dag heerlijk relaxt achter bij Lam op de motor zitten terwijl hij me naar prachtige plekjes in de country side rondom Dalat bracht. Zo hebben we een bezoek gebracht aan o.a. flower-, coffee-, strawberryfarms en een minority village waar een gekke aap (ja een echte monkey, zie foto) als huisdier werd gehouden. Langs een oud mannetje die wel 5 bamboe manden per dag maakte en het Cuong Hoan Traditional Silk Centre waar het proces van de zijde rups t/m een zachte zijden sjaal te zien was. Voor de lunch nog wat mooie foto’s bij de Elephant Waterfall gemaakt, die ook echt een waterval was (en niet een wild stromend riviertje wat normaal het geval is :P) van 30 m. hoog! Daarna nog een rice wine factory bezocht en allerlaatst het Crazy House, toen we weer terug waren in Dalat. Ook dit was een heerlijke dag, heel relaxt en totaal niet te druk. Dat gevoel kreeg ik namelijk wel toen ik het programma zag met alle plekken die we zouden gaan bezichtigen, maar het was precies goed. En wat is het dan fijn om zo achterop te zitten en lekker weg te kunnen dromen in het landschap terwijl je rondgereden wordt en niet zelf op de weg hoeft te letten :)!

’s Avonds had ik toen wel echt even een dip moment. Ik begin, zoals ik de vorige keer schreef, al goed verzadigd te raken van alle dingen die je ziet en mee maakt, maar nu had ik ook echt even genoeg van het constant weer nieuwe mensen ontmoeten. Iedere keer is het toch weer een beetje een oppervlakkig gesprek met dingen als “Waar ben je allemaal al geweest?” “En hoelang ben je al aan het reizen?” en iedere keer wil je weer leuk en gezellig over komen. Van een chagarijn wordt immers niemand gelukkig ;). Dus op dat moment miste ik echt even bekenden om me heen waarmee je lekker kunt kletsen en lachen en die je dus al wat langer kennen dan 1 à 2 dagen. En als je dan ‘s avonds alleen in bed ligt, komen de traantjes toch wel erg makkelijk naar buiten ;).. Maargoed ik had even heel fijn met lieve Jelly geskypt, die mijn gevoel heel goed begreep en de volgende dag gewoon weer met gezonde energie opgestaan. En immers, over 9 dagen zou ik pap en mam eindelijk weer dood kunnen knuffelen, dus ik moest even mezelf bij elkaar rapen.

20 maart, eergisteren, was de dag dat ik met de bus naar Mui Ne ging. Ik had gehoopt op een Hoi-An-look-a-like-beach maar dat viel vies tegen. Het strand was erg smerig en de zee was nog erger; overal dode vissen en plastic zakken. Samen met het feit dat het niet een gezellig dorpje is, maar een 10km lange straat met wijdverspreid restaurants en resorts, maakte me dit niet super gelukkig. Echter op dat moment sprak de Duitse Sebastian me aan of ik al een plek had om te slapen en evt. met hem een kamer in een hotel wilde delen. Dat klonk als een strak plan, want er waren geen hostels met dorms en een chiquer hotel zag ik ook wel even zitten. Heerlijke grote bedden met witte lakens en een dik kussen, fijn fijn fijn :D! Die middag toch een duik genomen in de zee en ’s avonds samen heerlijk gegeten in een restaurant met fresh seafood, wat was dat smullen!!

Gisteren hebben we er wederom een actieve dag van gemaakt. Terwijl het zweet overal stroomde (want zonder wind was het bloed-bloed-heet), op de fiets, in totaal zo’n 30 km, de hotspots rondom Mui Ne bezichtigd. Terwijl we met onze voeten door de “Fairy Spring” liepen werd mijn mening over Mui Ne wel even flink bijgeschaafd want wat was dít indrukwekkend! Een grote, Grand Canyon achtige vallei, met knal rode sanddunes en witte (kalk achtige?) rotsen.

Daarna hebben we een stop gemaakt bij de fishing village waar honderden kleurrijke bootjes voor anker lagen, die in de nacht de zee op gaan om te vissen. Hier heb ik trouwens ook bijna precies dezelfde foto gemaakt als de foto op de cover van de huidige Lonely Planet :D! Wat ik ook grappig vond waren de ronde kleine vissersbootjes, alleen snap ik nog steeds niet waarom deze zo rond zijn aangezien het sturen me er niet makkelijk mee lijkt. Aan het strand lagen duizenden grote schelpen (van die shiny dingen die je normaal in Frankrijk alleen in de souvenirwinkel kunt kopen ;)) en een dode stekelige, vierkante vis! Ik herkende hem volgens mij van een van mijn duiken in Thailand, haha.

En als laatste, een stop bij de Red Sand dunes! Ik kreeg een beetje een Gran Canaria gevoel omdat ze daar ook van die enorme duinen hebben, maar doordat deze duinen uit prachtig rood/oranje zand bestaan, was dit toch net even mooier. Uitgeput terug bij het hotel een fijne douche in onze super de luxe badkamer en ’s avonds wederom heerlijk verse vis gegeten.

Vanmorgen afscheid genomen van Sebastian en nu in de bus op weg naar Saigon (oftewel Ho Chi Minh City in Zuid Vietnam). Een grote, laatste stad die ik ga bezichtigen. Maar er is veel te zien en samen met een trip die ik nog naar de Mekong Delta wil gaan doen, gaan deze laatste 7 dagen vast ook weer in een roes voorbij! Wel gek hoor dat ik precies over een week pap en mam alweer zie, het voelt niet echt dat we elkaar bijna 5 mnd niet gezien hebben!
Dan gaan we met zijn 3en nog 10 dagen samen rondreizen en op 7 april is het dan tijd om terug te vliegen naar Nederland (of beter gezegd, Dusseldorf ;)). Wat gaat het toch allemaal snel, zo zit ik nog met Jell op het terras van de Kater in Enschede te fantaseren en te jubelen over hoe gaaf het zou zijn om samen een stage in het buitenland te gaan doen en zo zitten je stage én doorreis alweer bijna op!

Maar ik heb zin om jullie allemaal weer te zien en te knuffelen hoor!
Een dikke zoen voor allemaal!