Laatste stukje Vietnam & de prachtige Perhentians

Wat gaat de tijd toch ontzettend snel.. Ondertussen ben ik alweer anderhalve week terug in Nederland, heb ik al mijn spullen weer verhuisd en zit ik nu dus mijn laatste blog in mijn eigen kamertje in Enschede te schrijven. Maar wat is het ook heerlijk om weer terug te zijn; al die luxe (niets wij-o-zo-arme-studenten!), frisse lucht en lieve family & friends om me heen :D!

Maar voordat ik deze laatste blog beëindig zal ik eerst nog even verslag doen van mijn laatste week in Vietnam en de 10 onvergetelijke dagen met pap en mam op een bounty island in Maleisië!

Op 22 maart ben ik met de bus van Mui Ne (aan de kust in Zuid Vietnam) naar Saigon, oftwel Ho Chi Minh City gegaan. Op advies van een jongen die ik in Halong Bay had ontmoet, ben ik direct naar het Halo Guesthouse gelopen die in een leuk, gezellig backpackers district zat. De rest van de dag niet zoveel bijzonders meer gedaan maar al wandelend de buurt een beetje verkent, overheerlijke, rijpe, zoete grapefruit gegeten en in de middag met mijn vriendinnetje Eveline geskypt.

De volgende dag ben ik op tijd opgestaan om de highlights van Siagon te gaan bekijken. Begonnen op de Ben Than Market waar ik nog wat souvenirs voor het thuisfront heb gekocht en daarna langs het People’s Committee Building, het Ho Chi Minh City Museum en via het Reunification Palace naar het War Remnants Museum gegaan. Dit museum vond ik interessant maar vooral ook erg indrukwekkend. Overal hingen foto’s van de oorlog van Vietnam; o.a. Amerikanen die Vietcong gevangen martelden of Vietnamezen die geheel verminkt waren door Agent Orange, het middel dat de Amerikanen gebruikten voor de ontbladering van de bomen en struiken.
In de middag nog wat bijzondere gebouwen bekeken en geheel voldaan (maar ook vermoeid) terug naar het hostel. Vervolgens in de avond ook nog een bijzondere ervaring gehad. Ik wilde namelijk een massage laten doen en omdat in de Lonely Planet de school voor blinden goed stond aangeschreven, besloot ik daar heen te gaan. Voor 6 USD een uur lang gemasseerd door een vrolijk blind vrouwtje die je de oren van het lijf kletste. Dat was iets minder ontspannend, maar wel erg gezellig en omdat ze me goed hard onder handen nam (dus niet zo’n flut massage) vond ik het allemaal prima ;)!

Voor de ochtend van 24 maart had ik tickets geboekt voor de Cu Chi tunnels. Na een uurtje in de bus, terwijl de gids van alles over de oorlog vertelde en ons met vragen als “Waar zou de Vietcong alle aarde die vanwege de tunnels vrij kwam, laten?” aan het denken zette, kwamen we aan bij het tunnelcomplex. Na een documentaire gezien te hebben, mochten we zelf in de smalle entrance van de tunnels klimmen. Echter iedereen voelde zich hier spontaan te dik voor (of was ook gewoon echt te dik :P) maar ik besloot het toch een kans te geven. Gelukkig pasten mijn kont en voorgevel net door de opening waardoor ik even het gevoel kon proeven van een Vietcong soldaat. Want wat was het smal en warm! Ik kon me niet eens voorstellen hoe ze vanuit deze staande positie de bijna 90 graden hoek konden maken om vervolgens door de tunnel te kunnen kruipen. En natuurlijk pik donker! Bah, dat was geen pretje dus!
Door het bos gelopen terwijl de gids wees op de termiet hopen waar geheime ontluchtingsgaten in verborgen zaten en een rij met verschillende soorten, afschuwelijke, boobytraps. Die Vietnamezen waren ook geen lieverdjes hoor!
Ik vond het wel mooi om te zien hoe ik in het War Remnants museum zo’n afkeer van de Amerikanen had gekregen omdat zij de Vietnamezen echt als beesten hadden behandeld en hier bij de Cu Chi tunnels werd ik juist even alert werd gemaakt van het feit wat voor sneaky basterds die Vietcong eigen waren. Tsja, “That’s war”. Het is verschrikkelijk en beide partijen doen zowel goede als slechte dingen!

Bij het tunnel complex hadden ze ook een aantal delen van de tunnels groter en breder gemaakt voor ons, Westerlingen. We mochten kiezen of we de 20, 40 of t/m 140m. ondergronds gingen afleggen. Ik wilde niet te laf zijn en wel een goede indruk krijgen van het complex dus ik besloot de 40m. te doen. Vier grote traptreden naar beneden en vervolgens op hurken door de tunnels wroeten. Het was heel warm en benauwd binnen en sommige stukken waren zoals van origine, onverlicht. Ik ben niet claustrofobisch maar als je met zo’n groep als een soort polonaise door die smalle tunnels moet kruipen, heb je er toch al heel snel genoeg van hoor! Dus toen we de keuze na 20m. kregen, besloot ik dat ik genoeg had ervaren en ging snel weer door de opening naar buiten. Ik stond dus ook echt versteld hoe de soldaten zo ondergronds hadden kunnen leven! Die middag lekker in een bioscoop neergeploft en een trip voor de Mekong Delta geboekt.

De volgende ochtend stond ik met mijn kleine rugzak (mijn backpack had ik in het hostel achter gelaten) bij het kantoor van Kim Travel; klaar voor een 3 daagse trip door de Mekong Delta :D! Na een lange bus rit aangekomen in het plaatsje My Tho waar we een bee-farm hebben bezocht en met een klein houten roeibootje naar een Coconut Candy workshop zijn gegaan. Daarna zijn we fruit gaan eten in een tropical fruit garden terwijl er traditionele muziek werd opgevoerd. Goh wat kun je dan toch enorm smullen van fruit als ananas, jackfruit, dragonfruit of papaja, gewoon omdat het hier allemaal zoveel lekkerder smaakt!
Voor de avond had ik gekozen om te overnachten in een homestay in Can Tho. Het was een wat luxere homestay, maar de gastheer met zijn familie (van baby tot oma) waren ontzettend aardig waardoor je wel echt het gevoel had dat je tussen de locals zat. Met zijn allen hebben we gekookt en leerde hij ons onder andere om verschillende Vietnamese loempia’s te maken; deep fried (zoals wij ze hier in Nederland kennen) maar ook verse loempia’s met bijvoorbeeld munt en vis. Echt smullen!

De volgende ochtend moesten we heel vroeg op omdat je het liefst om 7am al in bij de floating markets wilt zijn. Dit was echt het mooiste onderdeel van de Mekong Delta trip en ook wel de reden waarom ik zo graag de Delta in wilde gaan. De hele rivier lag VOL met houten boten; groot, klein en allemaal tjokvol met fruit, groentes of zakken rijst. Het is één grote markt waar iedereen zijn spullen koopt of verkoopt en alles wordt dan ook handmatig van de ene boot naar de andere overgeheveld. Toerisme is dan ook zeker niet de primaire doelgroep omdat er eigenlijk pas met minimum van 5kg verkocht wordt (en ik moest zeggen dat ik nou niet mezelf met 5kg ananas verder zag gaan, al waren ze heel erg lekker :P). Het was geweldig iedereen hier zo aan het werk te zien en wat ik ook grappig vond waren de “verkoopborden”. Een lange houten paal waar dan een trosje worstels, uien, een krop sla en andere groentes aanhingen om van verre al te laten zien wat er op die boot verkocht werd.

Langs de crocodile farm in Long Xuyen en ’s avonds overnacht in Chau Doc, een plaatsje hoog in de Mekong Delta, tegen de grens met Cambodja.

27 maart was een lange busrit terug naar Saigon waar we nog een tussenstop hebben gemaakt bij een fish farm en de Islamitisch Cham village. In heel Thailand en Vietnam ben ik eigenlijk geen Moslima’s tegen gekomen dus dat ik hier weer vrouwen met hoofddoekjes zag, deed me erg herinneren aan Maleisië. Al was de stijl qua hoofddoekjes wel anders en maakte het hen niet zo heel veel uit als er bijvoorbeeld toch een stukje haar zichtbaar was.

En toen was 28 maart alweer mijn laatste dag in Ho Chi Minh City. Omdat ik alles wel gezien had wat ik wilde zien, besloot ik die dag lekker te gaan relaxen en aan het zwembad van de Lan Anh Club te gaan liggen (tip!). ’s Avonds mijn laatste Vietnamese maaltijd gehad en toen was het 29 maart zover; mijn Air Asia ticket van Saigon naar Kuala Lumpur mocht ik dan eindelijk gebruiken.

Na een goede vlucht, liep ik vrolijk en toch wel met kriebels in de buik, door de arrival hal. Toen zag ik ineens in de verte een vrolijke blonde krullenbol zwaaien en schoot binnen een milliseconde door mijn hoofd: MAMA! Ik rende op haar af en met tranen in onze ogen vlogen we elkaar eindelijk na 5 maanden weer om de hals! Daarna was papa aan de beurt die ik ook met een dikke zoen en knuffel heb omarmd. Wat was het onbeschrijfelijk fijn om weer bij elkaar te zijn!! Haha, ik stond daar helemaal te springen van blijdschap. Maar toen vroeg mama in een keer: “Eumh, Trudy, waar is eigenlijk je backpack?!”Hilde haar ongelukje schoot toen wel weer even door ons hoofd, maar al snel besefte ik dat ik gewoon vergeten was langs de bagageband, haha ;)!

Alle bagage meteen weer ingecheckt en met zijn 3en naar Kota Bharu gevlogen. Wat was het heerlijk ook om weer terug te zijn in Maleisië, het voelde zo vertrouwd en wat was het in vergelijking met Vietnam rustig op de weg: niet meer overal (zinloos) toeterende auto’s en scooters.
Na heerlijk met elkaar de eerste verhalen gedeeld te hebben, veeeel geknuffeld en lekker gegeten te hebben, als een princes in slaap gevallen.

De volgende ochtend met een speedboot naar de prachtige bounty islands; de Perhentians, gevaren. We hadden er voor gekozen om naar Perhantian Kecil te gaan, het kleinere, backpackers eiland (voor jaloers makende foto’s zie hieronder ;)!). En dat was een goede keuze want de sfeer hier was heel fijn en we zaten in een eigen bungalow in het Senja Bay Resort met prachtig uitkijk over de azuurblauwe Coral Bay. Omdat het toerisme hier net weer een beetje op gang begon te komen (gedurende de moesson zijn deze eilanden namelijk gesloten) was het niet te druk, maar waren er wel genoeg mensen zodat er een gezellige, ontspannen sfeer hing.

De dagen erna hebben we vooral lekker de tijd voor elkaar genomen, flink bijgekletst, veel gelachen, lekker op het strand liggen zonnebaden, gesnorkeld of lassies/lemon juices gedronken. Het was echt genieten en zo fijn om weer bij elkaar te zijn. Al voelt het ook al heel snel weer vertrouwd en totaal niet alsof je elkaar bijna een half jaar niet gezien hebt.

Op 4 april zijn we weer terug gevlogen naar Kuala Lumpur en 5 april ben ik vervolgens de personal tourguide voor pap en mam geweest. KL voelde echt weer als mijn hometown; het voelde vertrouwd en ik kon er echt weer van genieten om door deze prachtige stad rond te banjeren. De Lonely Planet was niet meer nodig; ik wist de plekjes waar we goedkopere toegangskaartjes voor de Menara Tower konden kopen, wat een leuke route zou zijn door de stad (zonder een kaart te hoeven gebruiken) en welke dingen pap en mam so-wie-so gezien zouden moeten hebben. Wederom hebben we hard kunnen lachen bij Masjid Jamek (een moskee) waar we ons mochten verkleden met grote paarse of blauwe gewaden en wist ik mama blij te maken met shopping plekken als de Central Market en China Town.
En ’s avonds kon het natuurlijk niet anders dan dat we zijn gaan eten bij mijn vriend de Chinees: Sun Chui Yuen, die ook erg verast en enthousiast opkeek toen hij mij weer zag aankomen lopen.

Op Goede Vrijdag, 6 april heb ik pap en mam eerst meegenomen naar SOLS, mijn stage plek. Daar aangekomen vlogen de studenten mij om de hals toen ze zagen dat ik er weer was. Ook Danutcha en een paar andere medewerkers waren blij me weer te zien, al lag Teacher Raj, heel typisch, weer gewoon te slapen. Toch vond ik het heel fijn dat ik pap en mam zo het gebouw kon laten zien en de sfeer kon laten proeven, ook omdat ze nu bij mijn verhalen iets meer inlevingsvermogen zouden hebben. En ondanks dat ik het in het begin toch een klein beetje eng vond om terug te gaan (niet wetend hoe ik het weer zou ervaren) vond ik het fijn om er weer geweest te zijn en ging ik er met een goed gevoel van weg. Jelly en ik mochten heel erg trots zijn op onszelf. Ondanks de tegenslagen hadden we ons er dapper door heen geslagen, hebben we er alles uit weten te halen en was het gewoon een enorme ervaring geweest. Een die we op geen enkele andere manier hadden kunnen meemaken.

In de middag zijn we nog met de trein naar de Batu Caves geweest, de hindoe tempel in de grot, gelegen in noord Kuala Lumpur. Daarna de laatste souvenirs geshopt in China Town en na wederom een heerlijk maaltijd bij de Chinees, was het om 22 uur tijd om met de taxi naar het vliegveld te gaan. Vanuit het achterraam van de taxi nog één laatste keer de mooi verlichte Petronas Towers in me opgenomen en toen was het toch echt afgelopen…. Ik ging terug naar het westen.

Na een waardeloze vlucht (heel koud in het vliegtuig en slechte service) en een tussenstop van 4 uur op Dubai, toch goed aangekomen op Düsseldorf. En daar stond voor ons alle 3 een hele grote verrassing te wachten! Hilde en Daan, de twee schatten, waren ons komen ophalen van het vliegveld. Helemaal met de trein waren ze vanuit Dusseldorf hier heen gekomen! Wat een enorme verrassing, totaal onverwacht en o-zo-fijn! Na weer van die dikke harde knuffels met Hilde gedaan te hebben, mocht ik eindelijk ook Daan weer heerlijk knuffelen! Ook dat voelde zo fijn, maar ook snel weer zo vertrouwd.

Met zijn 5en zaten we vervolgens in de auto lekker te jubelen en eenmaal thuis in Limburg hebben we heerlijk met zijn 5en van de paasdagen en elkaar genoten.

Daarna ben ik weer terug naar Enschede verhuisd en was het ook heerlijk om daar weer mijn lieve huisgenootjes en alle vriendinnen en vrienden te zien! Eindelijk mijn eigen kamer met al mijn eigen spulletjes en genieten van dingen als drinken uit te kraan (wat ik echt verleerd ben overigens) en het eten van bruin volkoren brood met kaas :D! Reizen is echt heel gaaf en heel leuk, maar thuiskomen na zo’n lange tijd, is ook echt heel erg fijn. Ik was er gewoon aan toe, mijn hoofd zat vol met alle indrukken en belevenissen en het was tijd om terug naar huis te gaan, mijn hoofd weer leeg te maken en nu weer reiskriebels op te bouwen voor een volgende reis (die zeker weer gaat komen!)!

Mijn enerlaatste alinea van deze blog wil ik nog even afsluiten met het geweldige nieuws dat Jelly en ik vandaag te horen kregen. Onze begeleider van de minor (de stage in Maleisië was namelijk onderdeel van deze minor) was heel erg enthousiast over het verslag dat wij hebben geschreven. We hebben heel goed naar de cultuurverschillen gekeken, maar ook kritisch naar de vragen van bijvoorbeeld Hofstede, die voor het onderzoek werden gebruikt. Na nog een kleine toevoeging en het verbeteren van een spelfout hier en daar, geeft ze ons dus een 9!! We waren helemaal happy, want wat voelde dit goed na toch een zware stage die we gedaan hadden! Dat staat dus mooi straks als extra-curriculaire minor op mijn bachelor diploma :D!

Lieve allemaal, ik wil jullie nogmaals heel erg bedanken voor iedere keer weer het lezen van mijn blog en af en toe het schrijven van een reactie of een persoonlijke mail! Dat heeft mij heel erg goed gedaan, want soms voel je je toch ook wel eens eenzaam aan de andere kant van de wereld hoor! Het was altijd weer heerlijk (lees: een gelukskriebel door mijn buik :D) als ik dan weer iets nieuws had ontvangen! Mochten jullie nu ook nog foto’s of verhalen willen zien of horen, laat het mij weten!

Tot mijn volgende reis, die ik heel misschien volgend jaar zomer naar India wil gaan maken… Achja, nu eerst lekker verder met de master van TG, centjes verdienen en dan zien we wel weer verder :D!

Veel liefs,
Een dikke zoen,

Trudy